MORTI DI LAVORO

Trapani, 8 febbraio 2013.

IL TESTAMENTO DI DIMITRIS CHRISTOULAS

Il governo collaborazionista di Tsolakoglou ha letteralmente annientato la mia possibilità di sopravvivenza, che si basava su una pensione decente che per 35 anni (senza l'aiuto dello Stato) ho pagato con i miei contributi.

Siccome ho un'età che non mi dà la possibilità di rispondere individualmente e con la forza (ma naturalmente non escludo che se un Greco avesse preso un kalashnikov, il secondo sarei stato io) ho trovato un'altra soluzione per una fine decente prima di iniziare a cercare il cibo nella spazzatura. Credo che i giovani senza futuro un giorno prenderanno le armi e in Piazza Syntagma  appenderanno a testa in giù i traditori del paese come hanno fatto nel 1945 gli italiani con  Mussolini (Piazzale Loreto, Milano)

LA LETTERA DELLA FIGLIA, EMMY CHRISTOULA

La lettera di EMMY CHRISTOULA, LA FIGLIA DI DIMITRIS

"La nota scritta a mano da mio padre (Dimitris Christoulas) non lascia spazio ad interpretazioni erronee. Durante la sua vita era un attivista di sinistra, un visionario altruista.

Si è trattato di un atto politico consapevole, del tutto coerente con ciò in cui credeva e ha fatto durante la sua vita. Nel nostro paese, la Grecia, uccidono l'ovvio.

Per alcuni, per "i bambini dispettosi della chimera", in una situazione del genere, il suicidio sembra ovvio, non come una fuga, ma come un urlo al risveglio.

Per questo motivo il tuo atto assume un altro significato, che abbiamo cantato per la prima volta al concerto del nostro amato Miki, nel '75, che abbiamo cantato sempre nelle nostre celebrazioni e per i nostri morti... Dormi padre, e io mi stringerò ai miei fratelli e prenderò la tua voce.

Solo questo sognavamo per i giovani e penso che ce l'hai fatta.

Nel foglio che hai lasciato c'è un passaggio: "Il nome della morte oggi è quello della Democrazia. Ma siamo 11 milioni di vivi e il nostro nome è: Resistenza".

Emmy Christoula. 

"Η επιστολή της κ. Χριστούλα:«Το ιδιόχειρο σημείωμα του πατέρα μου (Δημήτρη Χριστούλα), δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρερμηνείες. Σε όλη τη ζωή υπήρξε ένας αριστερός αγωνιστής, ένας ανιδιοτελής οραματιστής.

Η συγκεκριμένη πράξη του τέλους, είναι μια συνειδητή πολιτική πράξη, απολύτως συνεπής με όσα πίστευε και έπραττε όσο ζούσε. Στην πατρίδα μας, στην Ελλάδα, σκοτώνουν τα αυτονόητα.

Για κάποιους, για ''τα πεισματάρικα παιδιά της χίμαιρας", σε μια τέτοια κατάσταση, η αυτοκτονία μοιάζει αυτονόητη, όχι σα φυγή αλλά σαν κραυγή αφύπνισης.

Για το λόγο αυτό προσλαμβάνει ένα άλλο περιεχόμενο, αυτό το περιεχόμενο που τραγουδήσαμε παρέα για πρώτη φορά στη συναυλία του αγαπημένου μας Μίκη το 75, που τραγουδάγαμε πάντα στις δικές μας γιορτές και για τους δικούς μας νεκρούς... Κοιμήσου πατέρα, κι εγώ τραβάω στα αδέρφια μου και παίρνω τη φωνή σου.

Μόνο αυτό ονειρευόσουν για τους νέους και νομίζω τα κατάφερες.

Στο σημείο που έφυγες υπάρχει το σημείωμα, ενός νέου "To όνομα του νεκρού σήμερα είναι Δημοκρατία μα είμαστε 11 εκατομμύρια οι ζωντανοί και το όνομα μας είναι Αντίσταση".

Έμμυ Χριστούλα».